Waarom danken niet volstaat
Onderstaande overweging verschijnt vandaag op www.gewijderuimte.org
Elke november zijn mijn sociale mediakanalen gevuld
met post en beelden van mensen die “30 dagen van dank” doen. Op het eerste
gezicht waardeer ik de manier waarop ze bewust nadenken over hun leven om dank
te zeggen voor wat zij gaven en zegeningen noemen! Het herinnert mij aan een
van de stappen van het levensgebed waar wij halt hielden en God dankten voor
wat ons opviel gedurende de laatste 24 uren.
Hij nodigde ons uit heel ons leven voor God te brengen
en eerlijk onze dank te betuigen, de momenten waar we God ervaren hebben, onze
donkere plekken en onze zonden.
De verleiding om alleen maar dankgebeden aan God aan
te bieden is een gebruik dat mij opviel tijdens retraites en geestelijke
begeleiding. We zijn bevreesd onze rotzooi voor God te brengen en wij hebben
angst helemaal eerlijk te zijn met God over wat gaande is in ons leven.
Ik vraag me af hoelang vele van onze menselijke relaties
zouden duren als we al onze gesprekken zouden houden op het niveau van het
danken zoals we dat soms met God doen?
Wij kunnen niet halt houden bij ‘dank u’. Relaties
gaan naar een ander niveau als wij het risico nemen kwetsbaar te zijn, een
uitwisseling hebben van hart tot hart en wanneer we ruimte maken niet alleen om
te verwoorden waarvoor we dankbaar zijn, maar ook voor onze blijvende vragen,
onze verlangens en onze worstelingen.
Becky Eldredge
Reacties