De voorwaarde opdat minder meer kan worden

Vandaag verschijnt onderstaande overweging op www.gewijderuimte.org

Je leven is precies een overvolle opbergkast en je beseft het. Er zijn truien opgevouwen ergens in een hoek van je geheugen, waar eigenlijk de verjaardagen van je kinderen zouden moeten liggen. Dat gepieker over de roestplek op de wagen bezet de plaats die je had gereserveerd voor een rustig kopje thee in de ochtend. Ik weet hoe jij je voelt. Maar kun je het al raden? Er is een manier om alle dingen terug te krijgen daar waar ze thuishoren: laat sommige zaken gewoon los.

Een onbezorgd leven hangt niet af van de hoeveelheid dingen die we verzamelen. En dit geldt niet alleen voor mensen in de tweede helft van hun leven. Het gaat om een levenshouding met minder spanning en gezeur. Of je nu eenentwintig of vijfenzestig jaar oud bent. Als ik eerlijk naar mezelf kijk, dan moet ik toegeven dat mijn zoektocht naar een onbezorgde levensstijl mij heeft doen inzien dat ik gezegend ben door minder te hebben. Minder spullen en zorgen hebben plaats vrij gemaakt voor tevredenheid en zin. Een zorgeloze levensstijl herinnert mij eraan dat mijn bestaan meer is dan het ophopen van bezittingen en het streven naar meer aanzien. Uiteindelijk ben ik op een spirituele pelgrimstocht.

Ik ga door met alle niet noodzakelijke dingen te schrappen, zowel in mijn opbergkasten als in mijn geest. Pas dan ben ik ook in staat om helderder in te zien hoeveel voldoende is en hoeveel meer dan voldoende is. Het is een kwetsbare evenwichtsoefening tussen wat mijn echte noden zijn en die van anderen.


De spirituele paradox is om minder vast te zitten aan mijn spullen, aan mijn wijze van doen en aan mijn beslommeringen. En daardoor mij gelukkiger en meer gezegend te voelen. Eens ik voldoende heb, wordt minder meer.



Susan V. Vogt