Puur tijdverlies?



Enkele dagen geleden zat ik aan tafel met een bejaarde medebroeder. Hij zei me, overigens heel vriendschappelijk, dat de zin van wat ik allemaal deed voor internet hem helemaal ontging. Voor hem was dit puur tijdverlies. Enkele uren later kwam ik een wachtzaal binnen waar twee jongetjes ook hun beurt afwachtten. Vermits ik wist dat het wachten daar lang kon duren, had ik mijn laptop meegebracht. De beide kinderen zagen me nauwelijks. Ze waren druk in de weer met … hun draagbare computer.

Het belang van de ommekeer die de computer en het internet met zich hebben gebracht valt nauwelijks te overschatten. Het is te vergelijken met de revolutie die de boekdrukkunst aan het einde van de 15de eeuw heeft ingeluid. Het leidt tot een radicale verandering van onze communicatie- en kenniscultuur.

Voor “digital” natives (mensen geboren tijdens het digitale tijdperk) is het een evidentie. Zelf behoor ik tot een tussengeneratie bij wie dit nog niet altijd even diep doorgedrongen is. Maar mijn generatie is wel diegene die in onze samenleving de verantwoordelijkheid draagt …

Al bij al, meen ik, is de Kerk al flink gevorderd in het au sérieux nemen van deze evolutie. Want ook voor de Evangelisatie is het internet niet alleen niet meer weg te denken. Bovendien biedt het mogelijkheden die ongekend rijk en divers zijn.

En zeggen dat we nog maar aan het begin staan van deze digitale revolutie.

Reacties

Wiel Hacking zei…
Het is te begrijpen dat de oudere generatie de zin niet zo goed begrijpt van de vele uren die wij op internet rondbrengen. Maar ik ben het helemaal met u eens, dat de wijze van communiceren en kennis delen (ook vanuit geloof en kerk) door de komst van dit medium revolutionair veranderd is. Ik maak er zelf al jaren dankbaar gebruik van via mijn website http://people.zeelandnet.nl/wmjhacking/ en sinds kort ook via mijn weblog Het Mosterdzaadje http://wielhacking.blogspot.nl.
Ik volg met interesse uw weblog en wens u er veel voldoening van.
barbara zei…
Deze vorm en inhoud van internetgebruik heeft al talloze keren in eindeloze variaties aan zoveel mensen de boodschap gebracht: je bent niet alleen in wat je zo nauw aan het hart ligt. En dat is onschatbaar.
Bekkeneel zei…
Toch begrijp ik ook wel iets van de bejaarde medebroeder. Soms meen ik bij mezelf iets te bespeuren van een soort placebo-effect. Verwar ik het echte leven niet met het virtuele? Ik bedoel: is het internet, zelfs bij stichtende en opbouwende, louter positieve sites zoals deze niet een spoor dat soms enigszins ten koste dreigt te gaan van het werkelijke leven? Daarmee bedoel ik dan: je contacten in de buurt waar je woont, op je werk, in de winkels, de interactie met medemensen of naasten, al of niet in nood enz. Ik denk dat je het evenwicht in de gaten moet houden zoals bij alles en dat je ook hier een bepaalde discipline moet opbrengen om de computer niet te laten afglijden naar een verleiding tot geestelijke gulzigheid ofzo, waarbij allerlei aspecten van de ware buitencomputerlijke werkelijkheid teveel blijven liggen of onderbelicht worden, veronachtzaamd. Kun je echt de Blijde boodschap overbrengen langs deze weg? Ik hoop het wel natuurlijk.
Ik moet denken aan iets bij mij in de buurt. Ik laat een hondje uit, kruising Maltees-Chichu. Er is een groepje Turkse meisjes, echt nog kinderen, in de leeftijd van 6 tot 8. Ze spelen buiten en als ze mij in de verte met het hondje zien rennen ze naar me toe en zeggen: opa opa, mogen we Djimat uitlaten? Dan verdeel ik de afstanden: Esra, jij tot de lantaarnpaal, Esmeraj, jij tot het volgende bosje, Melis, jij dan weer tot die auto daar en Accilia, jij dan weer terug tot het huis van oma en dan gaat opa alleen verder. Dolle pret: opa wilt u een stukje rennen, want dan gaat de hond ook rennen nl. Gisteren kwam Accilia naar me toe gerend uit de verte en zei spontaan tegen me: opa, als ik u zie of oma of Djimat, wordt ik altijd helemaal blij van binnen, ik snap niet hoe dat komt, ik vindt u alledrie zo vreselijk lief. Ik zei: dat is goed Accilia, dat is de geest van het kind, die moet je zien vast te houden, die heb ik zelf ook en oma ook. Ze begreep me. Ik zei: God is liefde, ruzie en bloedvergieten en dat allemaal is niet van God. Wat je voelt is de vreugde van God. Weer begreep ze.
Ik bedoel hiermee te zeggen: even zo een live contact met een kind kan zoveel doen misschien in zo'n hartje. Dat oogcontact, de stemmen, de tranen die ik voelde van vreugde, dat allemaal is toch moeilijk bereikbaar virtueel.

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj