Niet zonder mijn broertje

Graag deel ik met u deze sterke overweging van Brian Brogan sj, bij het begin van een nieuwe week op Gewijde Ruimte.


Enkele jaren geleden besliste een familie uit Dublin dat zij met Kerstmis een kind van het lokale weeshuis mee naar huis zou nemen.

Toen de vader er aankwam, zat er een klein meisje op hem te wachten. ‘Ben je klaar?’ vroeg hij. ‘Nee’, zei ze fier, ‘Ik kom niet mee zonder mijn broertje!’ De man kwam met haar tot een akkoord en de twee hadden een geweldige dag. De familie hield zoveel van de kinderen dat ze de twee adopteerde, en nu leiden ze allebei een gelukkig leven.

Ruth Burrows gebruikt het beeld van een weeshuis om bij wijze van  tegenstelling onze relatie met God te illustreren. Een koppel, zo stelt ze,  leidt een weeshuis en dag na dag wijden vrouw en man zich vol verantwoordelijkheid aan hun taak. In hun liefde en zorg sparen ze zichzelf helemaal niet. In het geluk van de kinderen ervaren ook zijzelf  voldoening en geluk. Maar Is de dagtaak ten einde, dan trekt het koppel zich terug in zijn eigen gezin met de eigen kinderen, en de zorg voor de weeskinderen vertrouwt het aan iemand anders toe. De weeskinderen komen te weten waar ze wonen en horen over hun gezamenlijke geluk, over hun vakanties, hun vrienden, hun verjaardagsfeestjes. Maar van dit leven zijn de weeskinderen voor altijd uitgesloten.

Maar, zegt Ruth Burrows met klem, zo is het niet met God. God heeft geen verborgen privé leven waartoe wij geen toegang hebben. Wij bewegen ons te midden van de cirkel van Gods familie. Wij zijn Gods liefste kinderen. Daar bestaat geen God buiten de God die ons in zijn hart draagt en alles met ons deelt. Vandaar Jezus’ belofte: ‘ Ik laat jullie niet als weeskinderen achter’ (Jo 14,18), en ook zijn vraag: ‘Vader, degenen die U mij hebt toevertrouwd, zou ik graag bij Mij hebben waar ik ben’ (Jo 17,24). Wij zijn één familie.

Reacties

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)