Een boodschap voor jou
Graag deel ik met u deze aangrijpende meditatie van Gewijde Ruimte voor de week die komt.
De meimaand kwam en
is weer voorbij. ‘Mei is Maria’s maand’, zoals Hopkins het zegt. Maar is Maria
ook zo gekomen en gegaan, zonder veel aandacht van onze kant?
Dit zou echt een
groot verlies zijn. Maria toont waartoe mensen in staat zijn, en het is
belangrijk voor ons dit te weten. Lucas vertelt het verhaal van de Boodschap aan Maria om het
binnenkomen van de goddelijke liefde in het menselijke leven aanschouwelijk
voor te stellen. In de Boodschap komen twee werelden samen in een mysterie van
vertrouwen. Beide zijden ontmoeten elkaar hier op een punt van wederzijdse
onuitsprekelijke kwetsbaarheid.
Dit unieke ogenblik
in het leven van Maria doet zich ook in ons leven telkens weer voor, wanneer
ook wij God toelaten zich rechtstreeks met ons in te laten. Dit kan natuurlijk
gevaarlijk worden, kan ons leven veranderen.
Er zou een vraag kunnen komen om iets te laten vallen, zoals dit bij
Maria het geval was, en om iets anders aan te pakken, zoals dit ook bij haar
gebeurde. Het kan heel alledaags lijken,
maar dergelijke ogenblikken dragen in zich het rustige klappen van engelenvleugels en laten een diepe vrede achter. De vrome gipsen
afbeeldingen van Maria staan in de weg om onszelf te zien als schepselen van
vlees en bloed, wij mensen van wie de moeder van Jezus juist in al haar
broosheid én diep geloof het waarachtige beeld is.
Het was in de vijfde
maand van het nieuwe millennium dat een oud dametje ergens in een verwaarloosde
voorstad mij in vertrouwen nam. ‘De hemel kun je soms vinden’, zei ze, ‘bij de
bushalte op de Zuiderringlaan’. Ze dacht niet aan de nieuwe moskee of aan de
ontheiligde kerk of aan de omgebouwde synagoge, maar aan een middag als een juweel, aan de
kostbare straatstenen, aan de mensen die voorbij liepen.
Ik denk dat Onze
Lieve Vrouw zo iets graag zou horen. De seculiere realiteit kan onze godslamp
zijn, als we ogen hebben die zien en oren die horen. Struiken in mijn tuin
staan in brand, zoals de doornstruik dit deed voor Mozes. De druilregen kan ze niet doven.
Nieuwe bloesems komen weer uit, zoals ik tot nieuw leven kom vanuit de
catastrofe van een kwaadaardige winter. Struiken waarvan ik de naam niet kan uitspreken
verklaren mij opnieuw onschuldig.
Het kan voor ons hard
om dragen zijn dat een schitterende lentedag, hoe aantrekkelijk ook, zo kort
kan zijn. In tegenstelling tot de moslims onder ons, kan het zijn dat wij niet
langer veel geloven in de Heilige Maagd. Toch blijft de aarde proberen ons over
de lijn te trekken en van ons mystici te maken. Vanaf de deur van mijn huis tot
aan de bakstenen horizon van de tuinmuur groeit er ieder jaar een mei-altaar.
Reacties