Een eenvoudige maar onthutsende ontdekking
Een Pascal, een Franse medebroeder, vertelt over zijn roepingsverhaal.
Een belangrijke etappe in mijn roepingsverhaal vond plaats
toen ik 12 jaar oud was. Voor zover ik
het me kan herinneren ging het over een ontdekking die even eenvoudig als onthutsend
was.
Leven met God, was voor mij al lange tijd iets natuurlijk en makkelijk. Regelmatig
vertoefde ik geruime tijd in zijn aanwezigheid. Het waren momenten van een
gedeelde liefde, innig en vredig, bron van diepe vreugde en ook, soms, van
intense droefheid, in een kinderhart. Naïef als ik was, meende ik dat deze
dagelijkse verbondenheid met de God van liefde, aanwezig in het hart van elk
leven, voor iedereen een evidentie was.
Op een goede dag, in het zesde studiejaar, was ik aan het
praten met de jongens van mijn klas en kwam
ik met grote verwondering tot een ontstellende vaststelling: velen beleefden niet
die verbondenheid met God, kenden Hem niet, waren onverschillig of geloofden
zelf helemaal niet in Hem.
Het ging hier wel over mijn vrienden. Zij waren
belangrijk voor mij, ik wilde het beste voor hen en ik zei tot mezelf: “Hoe is
dat nu mogelijk dat zij dit niet weten? Hoe kunnen zij verder zonder die
levengevende aanwezigheid?” Het werd me zo klaar als een klontje dat de beste
dienst die ik hen kon bewijzen was om hen te helpen om Diegene te ontdekken die
de bron zelf was van mijn vreugde. Immers, zo stelde ik het met mijn
kinderwoorden, “er moet toch iemand zijn die het hen kan zeggen!”
Reacties