De krokus en de passie








Met onderstaande tekst beginnen we vandaag op “Gewijde Ruimte” de Goede Week. Hij is zo mooi, dat ik hem graag met u deel







Het was een drukke week geweest, maar zaterdagmorgen werd ik wakker met een schitterende zon. Mijn vertrouwde roodborstje zong aan het raam volop zijn vreugde uit. Ik liep naar mijn voortuintje, en daar viel mij oog op een grote purperen krokus, klaar om open te gaan. Er waren daar nog heel wat andere lentebloemen,  maar op een of andere wijze trok zij mijn aandacht. Ik nam een stoeltje, ging zitten en wachtte…, wachtte… en wachtte. Langzaam, heel langzaam  begon de top van de zacht gesloten kroonbladeren open te gaan. Dan, - het duurde uren, de tijd werd onbelangrijk - , kwam de krokus helemaal open en toonde zij haar  glorierijke gele hart en meeldraden. Het glanzende gouden geel schitterde in de zonneschijn, in contrast met het diep glimmende purper van de kroonbladeren. Ik was als betoverd.

Aan het eind van de middag zat ik er weer om naar de sluitingsceremonie te kijken. Bijna onmerkbaar gingen de kroonbladeren  meer en meer toe tot de gouden knop opnieuw in zijn purperen cocon was gewikkeld. Toen ik wegging, had ik de onweerstaanbare neiging behoedzaam op mijn tenen te lopen. Ik ging binnen en zei aan mijn moeder: “Weet jij wat ik vandaag gedaan heb, mama? Ik heb naar een krokus gekeken, hoe die openging en weer toe.” Zij keek mij aan, sloeg haar ogen ten hemel, lachte vol toegeeflijkheid en zei niets.

Ik voelde mij die dag diep gelukkig, fysisch, mentaal en geestelijk. Ik had het voorrecht genoten getuige te mogen zijn van iets echt wonderbaarlijks, en bovendien was mij het geschenk gegeven mij daarvan bewust te worden. De liefde van God voor zijn scheppingswerk werd mij tijdens die uren duidelijk aangetoond – speciaal aan mij -, en sinds die dag ben ik hiervoor altijd dankbaar geweest.  Al is het nu vele jaren geleden, ik herinner mij nog altijd die uren en, als ik ze oproep, ook de vrede die ik die dag mocht ervaren En telkens zeg ik dan opnieuw: “Dank u, God!”

Als ik deze week de Passie overweeg, mag ik mij er dan van bewust worden dat dit alles voor mij werd gedaan, uit grote liefde. En mag ik dan op mijn beurt zeggen: “Dank U, Jezus!”.


Reacties

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj