Een Vlaamse jezuïet in Abidjan (3)

Van 5 tot 30 maart 2012 is Guido Dierickx sj gastprofessor aan het Universitair Centrum “Centre de Recherche et d’Action pour la Paix” (CERAP) in Abidjan (West-Afrikaanse jezuïetenprovincie), Ivoorkust. Speciaal voor de lezers van deze blog schrijft Guido regelmatig een kroniekje over zijn avonturen aldaar.

Contrastervaring

Gisteren dan toch een eerste kijk genomen op de immense stad die Abidjan is. Met dank aan een oudere maar heel krasse Franse confrater die hier al werkzaam is sinds de jaren zestig. 

Eerste tafereel: dat van de eindeloze sloppenwijken. Die zijn nu opnieuw beter te bezichtigen omdat de overheid van de nieuwe president (Ouatarra) een aantal grote straten geasfalteerd heeft. Maar al gauw kom je terecht in de niet vernieuwde straten en steegjes met hobbels en bobbels alom. En met kinderen, heel veel kinderen, die voetbal spelen met een oude platte basketbal, om maar één voorbeeld te noemen. Voor de kinderen is er helemaal geen speelruimte voorbehouden. Alle vrije ruimte wordt meteen ingenomen door hutjes en winkeltjes. Onze bestemming was de parochie die daar door twee Jezuïeten verzorgd wordt. Daar geraakten we binnen door een zware poort in een lange muur. De betere plekken in Abidjan liggen trouwens in de regel binnen een omheining die ze van buitenaf zo goed als onzichtbaar maakt. Hoe langer de muur, hoe meer beloftevol de gebouwen. Hier school achter de muur een heuse oase. Hier was ruimte met groen en zelfs enkele bomen. Hier was een parochiekoor aan het oefenen onder een afdak. Hier waren kinderen aan het spelen in een nette en rustige omgeving. Hier konden ze ook de kleuter- en de lagere school volgen, in de tengere hoop daarna elders naar een middelbare school te gaan.. Hier konden de katholieken van deze moslim wijk ook ter kerke gaan. Nee, luxe was het nog niet. Er was een stuk waterleiding maar die reikte niet tot aan de eerste verdieping van de pastorie. Maar wat een ongedwongen en hartelijke sfeer. Een foto van de maar wat graag poserende kinderen is beschikbaar op aanvraag.

Denken aan Antwerpen

Tweede tafereel: de haven, zowat de grootste van West Afrika. Nee, Ivoorkust leeft niet enkel van cacao- en koffiebonen en van internationale hulp. De haven wordt druk gebruikt en is kennelijk goed uitgerust. Even moest ik denken aan Antwerpen, waar je ook die kilometerlange lanen van opslagplaatsen hebt. Mijn gids meende dat Ivoorkust het economisch veel beter kon doen dan nu, gesteld dat de overheid eindelijk een gezond beleid zou willen voeren. Dat wil zeggen: niet gericht op prestigeprojecten. Of ze daarmee die enorme aankomende generatie aan het werk zou kunnen zetten is natuurlijk een andere vraag. Het toerisme zou kunnen opleven zoals weleer indien het land opnieuw de reputatie van orde en veiligheid zou verwerven.

Johannes-Paulus II

Derde tafereel: het modern administratieve en commerciële centrum van de stad. Dat is van ver te zien aan enkel hoge, prestigieuze torengebouwen. Maar in tegenstelling tot de andere delen van de stad zijn daar op zondag helemaal geen mensen te bespeuren. Een beetje spookachtig zelfs. Behalve dan rond de kathedraal die nog door Johannes-Paulus II ingehuldigd is geworden. Een groots en futuristisch gebouw waar een groep van charismatici een plechtigheid aan het verzorgen was. Nee, het was geen Matteüspassie die daar te horen was. Ze hadden echter de verdienste die muziek zelf uit te voeren met de hulp van een goed koor en van bijzonder goede versterkers. En dan stonden we plots weer voor de poort van onze eigen CERAP; Ik had niet beseft dat die zo dicht bij het centrum lag. Dat is toeval, geen opzet. Toen ons gebouw daar ingeplant werd, was dat op een plek aan de rand van de stad. Nu ligt die rand tien kilometer verder.