Een Vlaams jezuïet in Abidjan (6)


Van 5 tot 30 maart 2012 is Guido Dierickx sj gastprofessor aan het Universitair Centrum “Centre de Recherche et d’Action pour la Paix” (CERAP) in Abidjan (West-Afrikaanse jezuïetenprovincie), Ivoorkust. Speciaal voor de lezers van deze blog schrijft Guido regelmatig een kroniekje over zijn avonturen aldaar.


  
Publieke leven
Is het te vroeg om als iets te zeggen over het publieke leven in Abidjan en Ivoorkust ? Na twee weken hoor je enkele indrukken telkens weer bevestigd worden. Ja, dit land is zich moeizaam aan het herstellen van een burgeroorlog. In de krant staan tal van dappere officiële verklaringen over hoe het in de toekomst beter zal gaan. Hoe de corruptie in de overheid zal beteugeld worden, hoe de milities van de vroegere machthebbers zullen gerecycleerd worden in de nieuwe leger- en politiemacht. Dat lijken meer dan woorden te zijn. Iedere morgen komt hier een groot detachement uit de naburige politieschool voorbij onder het zingen van krijgshaftige liederen. En ze doen meer dan dat. Ze worden bijvoorbeeld gevreesd door snelheidsduivels die ze op hun motoren genadeloos achtervolgen. Niettemin zijn er nog veel meldingen van groot banditisme in het binnenland, dikwijls bedreven door mannen in uniform. Of worden er hier veel tweedehandse uniformen te koop aangeboden?

Toeteren
Het gebrek aan ‘law and order’ blijkt ook dichter bij huis, zij het in minder ophefmakende vorm. In het verkeer kan je de resten van de anarchie nog merken. Wie met de wagen een druk kruispunt wil oversteken, mag vooral geen voorrang geven aan rechts want dat zou zijn rijgedrag voor de anderen onvoorspelbaar maken. Nee, die moet als eerste zo veel mogelijk terrein bezetten op het kruispunt en zo laten weten dat de anderen moeten wachten. Dus toch geen volledige anarchie want omdat iedereen dat zo doet, wordt het rijgedrag opnieuw voorspelbaar. Het is wel even wennen. Ik ben er nu ook achter gekomen waarom de chauffeurs van de taxi’s hier zo haast onophoudelijk toeteren. Niet om uitdrukking te geven aan hun gevoel voor ritme, wel om de voetgangers te doen merken dat ze passagiers kunnen opnemen. Jammer dat er zo veel taxi’s zijn en zo veel voetgangers.

Heksen
Nog een tekenende anekdote. In de krant stond het relaas over een proces tegen hekserij. Een oude vrouw zou, met de hulp van een zusterschap van heksen, haar zoon behekst hebben. Die gedroeg zich erg vreemd en dat kwam, zo bekende ze, omdat hij overdag een mens was gebleven maar ‘s nachts een rund was geworden. Dat bedoelde ze letterlijk, niet figuurlijk. Voor dit misdrijf heeft de rechtbank haar veroordeeld tot zes maanden gevangenis. Eén van mijn confraters heeft mij uitgelegd dat dit vonnis allicht overeenstemde met het lokale gewoonterecht. Mij leek het nochtans om het vonnis te gaan van een officiële rechtbank. Ik vraag me af hoe die de schuld van de beklaagde heeft kunnen bewijzen. Volstond haar bekentenis? In die culturele context konden heksenprocessen vroeger ook bij ons gedijen. Of kennen ook wij nu nog analoge heksenprocessen?

Tijd voor een “anderzijds”. Met opluchting heb ik gemerkt dat er naast die stijfdeftige krant die wij in onze gemeenschap aankrijgen, nog vele andere kranten bestaan.  Kranten die de stem laten horen van de oppositie (goed) en kranten die tabloids zijn zonder enige politieke boodschap (minder goed). Meest opvallende titel : « I prefer married women ». Dat had de Sun in Londen niet beter kunnen uitdenken.

Kantelen
Ik mocht ook een bezoek brengen aan ons kersverse centrum voor theologiestudies aan de rand van de stad. Bijzonder keurig aangelegd en bevolkt door vele studenten die niet beter vragen dan te studeren. Ze hebben daar trouwens een uitstekende bibliotheek. De Vlaamse jezuïeten weten wie daarvoor gezorgd heeft. Gelukkig zag ik daar ook een voetbalterrein en een basketbalterrein. De rector zegde me dat ze ook iets zouden moeten hebben voor sport in het regenseizoen. Ik steun die motie, maar mijn oude Europese confrater vond dat het voor hen nooit genoeg was. En in vergelijking met de wereld daarbuiten is dat niet helemaal onjuist. Het domein is beveiligd door een muur waarop nog enkel de kantelen ontbreken. Tegen dieven, maar nog meer tegen mensen die op zoek zijn naar ruimte voor hun hutjes en winkeltjes (die de overheid soms met bulldozers van de stoep en van de rijweg moet vegen). Ik meende in dat stukje paradijs zelfs een cacaoboom ontdekt te hebben, maar die bleek achteraf een simpele papayaboom te zijn. Niet getreurd: op ons eigen domein staan niet minder dan twee cacaobomen en ik ga hier niet weg vooraleer ik van dit nationale product een foto heb genomen.

Reacties

Meest gelezen

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)

Bidden met de Bijbel - een nieuw boek van Nikolaas Sintobin sj