Ecclesiogenese



Deze dagen hoorde ik een boeiende uiteenzetting over het wezen van de Kerk, hier, vandaag te lande.

De spreker, medebroeder Jacques Haers sj, verkoos om niet het woord “ecclesiologie” (theologisch nadenken over het begrip Kerk) te gebruiken. Hij stelde wel het woord “ecclesiogenese” voor: de wording, het ontstaan van de Kerk. Niet als een eenmalig gebeuren, maar wel als een voortdurend gebeuren.

In onze streken staan we voor een Kerk met een enorme structuur, waarvan duidelijk wordt dat die grondig zal veranderen in de komende jaren. Het gelovig nadenken over je eigen plaats en bijdrage binnen dat “lichaam” kan dan wel eens een heel moeizame en soms uitzichtloze zaak worden.

De benadering van de ecclesiogenese lijkt me inderdaad meer aangepast aan onze werkelijkheid: hoe kan ik, hier en vandaag, meewerken aan de doorlopende opbouw van de Kerk-gemeenschap, wetend dat die steeds opnieuw moet worden uitgedacht?

In plaats van lijdzame toeschouwer of consument word je dan verantwoordelijke actor. Dat geeft vrijheid en ruimte. En dus hoop.

Reacties

Meest gelezen

Ignatius van Loyola legt uit hoe je, met een té drukke agenda, toch je rust kan bewaren

Homo-zegen: heeft paus Franciscus zich vergist? Enkele bedenkingen van Nikolaas Sintobin sj

Hoe paus Franciscus reageert op zijn eigen, spontane woede - Homilie van Nikolaas Sintobin sj voor de derde zondag van de 40-dagentijd

Rik Torfs over jezuïetenhumor: het verschil tussen Kardinaal Müller en Nikolaas Sintobin sj

Over geluk dat niemand je kan afpakken - Het getuigenis van Etty Hillesum

Wat doet de Paus daar toch met die opgestoken vinger? - Heerlijke videobeelden

Het verschil tussen geestelijke vreugde en het “je lekker voelen”

Hoe handelen als je slecht nieuws krijgt: het voorbeeld van Ignatius van Loyola - Ignatiaans leiderschap (7/10)